Volkssturm
Decyzja o powołaniu Volkssturmu zapadła w kręgu najbliższych
współpracowników Hitlera już w dniu 6 września 1944 roku. Podobno wyższa kadra
wojskowa proponowała powołanie Landssturmu, który pozostawałby pod dowództwem i władzą
czynników wojskowych. Führer zamierzał stworzyć armię pod rozkazami NSDAP i nadać jej
wyraźne polityczne oblicze. Chciał też działalność Volkssturmu powiązać z realizacją
ustawy z 16 listopada 1942 roku o komisarzach obrony Rzeszy, którzy skupiali w swych
rękach kierownictwo władz cywilnych w sprawach obronności III Rzeszy. Dekret o powołaniu
Volkssturmu Hitler podpisał 25 września 1944 roku i rozesłał go jako tajne zarządzenie
do gauleiterów. Dekret przewidywał powołanie wszystkich mężczyzn w wieku od 16 do
60 lat zdolnych do noszenia broni, a więc roczniki od 1884 do 1928. Formowanie Volkssturmu
mieli kierować gauleiterzy, wykorzystując sieć organizacyjną NSDAP, S.A., SS i
Hitlerjugendu. W czasie pełnienia służby członkom ugrupowania przysługiwały pełne prawa
żołnierskie. Kierowanie nową formacją podzielono między Heinricha Himmlera i Martina
Bormanna. Volkssturm miał objąć około 6 mln ludzi, z których zamierzano sformować
6710 batalionów. Powoływanych dzielono na różne kategorie, w zależności od wieku i
przeszkolenia wojskowego. Numeracja batalionów była podwójna: pierwsza cyfra oznaczała
prowincję, a druga numer oddziału. Pomorze miało cyfrę 26, oznaczenie wyglądało przykładowo:
26/121 batalion Volkssturmu. Oficjalne proklamowanie „ludowego pospolitego ruszenia”
nastąpiło 20 października 1944 roku, a w tym dniu było już podobno na Górnym Śląsku 60
batalionów, w cztery dni później w okręgu Gdańsk – Prusy Zachodnie – 432 kompanie o sile
78 tysięcy ludzi.